M.V.P

Απομένουν τέσσερα δευτερόλεπτα στο ρολόι. Ο ψηλός γυμνασμένος με τον αριθμό 34 (μα πώστονλεν τέλως πάντων;) παίρνει τη μπάλα -μάλλον ήταν σχεδιασμένο- και με τρεις δρασκελισμούς την καρφώνει στο αντίπαλο καλάθι. Όλο το γήπεδο πετάγεται όρθιο και ζητωκραυγάζει. Στην κερκίδα, ένας αδύνατος πιτσιρικάς με ξανθό μαλλάκι και φακίδες που φοράει μια πολύ φαρδιά φανέλα με το νούμερο 34 (κάπου τό’χω ξαναδεί αυτό) και που μέχρι πριν μισή στιγμή χάζευε το κινητό του, κοιτάει για λίγο δεξιά αριστερά σαν τον Τζόν Τραβόλτα στο Πάλπ Φίξιον. “Έδρα μας είναι μωρέ, εμείς θα κερδίσαμε… ας πανηγυρίσω κι άμα τις φάω τις έφαγα”. Και είχε δίκιο. Ο ενθουσιασμός των γηπεδούχων στα ύψη, το ηθικό των φιλοξενούμενων και μπόλικα ποπ-κόρν στο πάτωμα. Όλοι γνωρίζουν, κι όσοι δεν το γνώριζαν ακούν τους άλλους και το μαθαίνουν, οτι οι γηπεδούχοι θα’χαν φύγει άκλαυτοι -κάποτε πρέπει να μπεί και το “ασκούπιστος” σ’αυτό το λήμμα- αν δεν ήταν στα κέφια του ο Τριαντατέσσερας και του απονέμουν το βραβείο του M.V.P (“Μοστ Βάλιουαμπλ Πλέηερ”, ή αν προτιμάτε τα Ελληνικά “Polytimoteros Paikths”).

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Γουησκόνσην, αλλά και πάλι εντός των συνόρων της χώρας όπου αγοράζεις πυροβόλα όπλα ευκολότερα από γάλα για το μωρό σου, ένας τυπάκος γύρω στα 27 με καλοσιδερωμένο πόλο μπλουζάκι και περίσσεια αισιοδοξία στο βλέμμα του μιλάει σε τέσσερις φίλους του που ήταν λιγότερο προσεγμένα ντυμένοι για τον M.V.P. Ήμουν σίγουρος οτι έλεγε για το χθεσινό παιχνίδι και το΄χα παρακολουθήσει αρκετά το δρώμενο αυτό. Δεν ήθελα πάλι. Εκεί που ήμουν έτοιμος να αλλάξω κανάλι ο ένας εκ των τεσσάρων ρίχνει τον καφέ του πάνω στο πόλο μπλουζάκι του αρχηγού, ο οποίος πριν λίγα λεπτά διατεινόταν οτι είναι και οι πέντε ισότιμοι. Μετά από τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα του αφότου είδε τον λεκέ στο αγαπημένο του, υποθέτω, μπλουζάκι θα είναι πλέον πολύ δύσκολο για τους άλλους τέσσερις -και ειδικά για τον δράστη- να πιστέψουν οτι τους θεωρεί ισότιμους του. Προσωπικά πιστεύω οτι δεν τους θεωρεί καν ισότιμους με το μπλουζάκι, αλλά και πάλι δεν ξέρω αν αξιακά κατατάσσει το μπλουζάκι πιο ψηλά από τον εαυτό του, οπότε ας αφήσω τις συγκρίσεις. Όσο λοιπόν ο δράστης του λερώματος μάζευε τα θραύσματα εγωισμού και αξιοπρέπειας του από ‘κει χάμω εγώ είχα αρχίσει να βαριέμαι το όλο σκηνικό και είχα στρέψει την προσοχή μου στη συζήτηση μεταξύ των άλλων τριών τσουτσεκίων ισότιμων μέλων της παρέας. Και από αυτό έμαθα πολλά πολλά πράγματα. Έμαθα καταρχάς οτι ο αρχηγός “τους έχει ζαλίσει τα αρχίδια τώρα τελευταία” (ελεύθερη μετάφραση του “He’s been breaking our fuckin’ balls for the last couple of days”). Έμαθα επίσης οτι M.V.P δε σήμαινε Most Valuable Player όπως χθές αλλά Minimum Viable Product. Ενώ η πρώτη πληροφορία δε με πολυενδιαφέρει και βασικά κιόλας το concept του M.V.P μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ειδικά σε συνδυασμό και αντιδιαστολή με το concept του χθεσινού M.V.P.

Minimum Viable Product λοιπόν είναι το ελάχιστο, από πλευράς δυνατοτήτων και χαρακτηριστικών, προϊόν που μπορεί να βγεί στην παραγωγή, να πωληθεί δηλαδή στους πελάτες οι οποίοι με το feedback τους και τους παράδες τους (με αύξουσα σειρά σημαντικότητας) επιτρέπουν στον δημιουργό του προϊόντος να συνεχίσει την ανάπτυξη του και τον εμπλουτισμό του με περισσότερες δυνατότητες. Εδώ να αναφέρουμε οτι αυτό το προϊόν είναι σχεδόν πάντα μια εφαρμογή υπολογιστή/κινητού. Αυτό λέει, σώζει από ώρες ανάπτυξης, βοηθάει να αποκτήσουμε “brand name” και κάτι άλλα περίεργα. Η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν ήμουν των TEDx, των hackathons κλπ οπότε οι γνώσεις μου γύρω από startups και επιχειρηματικότητα είναι περιορισμένες. Το απλό μου μυαλουδάκι το αντιλαμβάνεται ώς εξής:

Ας πούμε οτι θέλουμε να φτιάξουμε ένα βιντεοπαιχνίδι όπου μπαίνουν δυο φίλοι και πυροβολιούνται μεταξύ τους και άμα χάσει κάποιος 3 φορές σερί τον πετάνε σε -πραγματικούς- κροκόδειλους. Πρώτα θα φτιάξουμε το εικονικό κομμάτι με τα όπλα, την αρένα και τις διαφημίσεις και θα το ανεβάσουμε στο Google Play και στο App Store. Στην πρώτη έκδοση αν κάποιος χάσει 3 φορές στη σειρά απλά θα του προβάλλεται ένα μήνυμα που θα λέει οτι μπορεί και καλύτερα ή κάτι άλλο εμψυχωτικό. Σε περίπτωση που το παιχνίδι γίνει εμπορική επιτυχία θα μαζέψουμε τα χρήματα για να αγοράσουμε κροκόδειλους, για να μεταφέρουμε τους ηττημένους προς αυτούς (logistics) όπως επίσης και για την περαιτέρω στελέχωση του νομικού τμήματος (ο co-founder και Director του φορέα C.B.I P.R.W υποστηρίζει οτι όλο και κάποια μήνυση θα φάμε αν πετάμε κόσμο σε θηρία). Αυτό με τη σειρά του θα ανοίξει ένα νέο income stream καθώς θα μπορούμε πλέον να λουτάρουμε χρυσά δόντια και κανένα δαχτυλίδι από τα άστοχα ηττημένα θηράματα. (σ.σ ελπίζω να βλέπετε κάνα western και να μην με θεωρήσετε εντελώς φρενοβλαβή. Αν πάλι τυχαίνει να εργάζεσθε ως ψυχίατρος/ψυχολόγος στη Στρατολογία, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω πως είμαι ακριβώς αυτό.) Η κατάκτηση της κορυφής του επιχειρηματικού κόσμου θα είναι πλέον εύκολη υπόθεση. Αν περιμέναμε να αποκτήσουμε πρώτα κροκόδειλους για να βγάλουμε το παιχνίδι θα περνούσε πολύς περισσότερος καιρός και ίσως και να μην έβγαινε ποτέ. από την άλλη, με το παιχνίδι στα εικονικά μαγαζιά, και κροκόδειλους να μην μπορέσουμε να πάρουμε, θα καταφέρουμε να πιούμε κάνα κοκτεηλάκι και να φάμε κάνα κροκ μαντάμ σε κάποια παραλία με τα λιγοστά έσοδα, ενώ παράλληλα θα μαλώνουμε τα υπόλοιπα ισότιμα μέλη της startup μας επειδή δεν προσπάθησαν αρκετά.

Υπό το οπτικό πρίσμα και την υποκειμενικότητα του συγγραφέα, η γενική ιδέα, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί και στην καθημερινότητα μας, είναι ότι αν θέλεις να ξεκινήσεις κάτι καινούριο, τότε σε γενικές γραμμές, όσο περισσότερους στόχους-προϋποθέσεις βάζεις για να το ξεκινήσεις τόσο το χειρότερο. Μια ορθότερη και αποτελεσματικότερη προσέγγιση του ζητήματος είναι να θέσεις μόνο τις ζωτικές και άκρως απαραίτητες προϋποθέσεις και όταν αυτές εκπληρωθούν να αρχίσεις να αρμενίζεις στη θάλασσα της νέας περιπέτειας ακούγοντας τα αγαπημένα σου τραγούδια, απολαμβάνοντας το ταξίδι, και έχοντας στο πίσω κεφάλι του μέρους σου να υλοποιείς σιγά-σιγά τα υπόλοιπα κομμάτια και να παίρνεις feedback για τα ήδη υπάρχοντα ούτως ώστε να μη βουλιάξεις.

Εγώ ας πούμε (ο συγγραφέας) ήθελα να φτιάξω ένα μπλόγκ (blog). Τα bullets στο mental PowerPoint presentation για το τι θα έπρεπε να έχει μέσα αυτό το πραγματάκι για να βγεί live ήταν πολλά και η υλοποίηση αργούσε. Συγκάλεσα λοιπόν την ομάδα που αποτελείται από τον υπεύθυνο για την ιστοσελίδα, τον υπεύθυνο για τα κείμενα και τον υπεύθυνο για τις πωλήσεις και αφού απάλλαξα τον τελευταίο από τα καθήκοντα του (ο στόχος δεν είναι να βγούν λεφτά, είναι να ξεκουραστεί η ομάδα που ασχολείται με το κυνήγι τους - η ομάδα που ασχολείται με το κυνήγι της ευτυχίας δεν ξεκουράζεται ποτέ, ίσως θα πρέπει να πάρει καμιά άδεια καθώς έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται πρώιμα σημάδια burnout.) θέσαμε κάποιους σαφείς στόχους για του εγχείρημα αυτό, οι οποίοι απαρτίζουν το M.V.P:

• Το στήσιμο του blog θα είναι ξερό ripoff απ’το blog ενός φίλου που το πήρε απο κάπου. Αυτό γιατί
  • Είναι τζάμπα
  • Είναι λιγότερο κοινότυπο από άλλες τζάμπα εναλλακτικές.
  • Η διαδικασία του στησίματος με αυτή τη μέθοδο έχει την πλάκα της.
• Το blog θα βγεί live όταν ετοιμαστεί η πρώτη μόλις ανάρτηση.
• Η πρώτη ανάρτηση θα είναι αυτή.
• Περιστασιακά θα αποπειρώμαι να χρησιμοποιώ κάποιες από τις λιγότερο συνηθισμένες λέξεις που τόσο απλόχερα, μέσα από την προαιώνια εξέλιξη τους, μας έχουν προσφέρει τα νέα Ελληνικά έτσι ώστε να εξασκήσω και λίγο τις γνώσεις μου πάνω στη μητρική μου γλώσσα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να ξαναδιαβάσω για παράδειγμα το κείμενο μου και να αλλάξω ένα “έλεγε” σε “διατεινόταν”.

Τα μελλοντικά σχέδια είναι τα εξής:

• Προσθήκη μιας μινιμαλιστικής σελίδας whoami (Who Am I) και επικοινωνίας.
• Εμπλουτισμός του blog με ό,τι κατεβάσει η κούτρα μου.
• Εμπλουτισμός του blog με συγκεκριμένα άρθρα για πράγματα που έχω πει χίλιες φορές και πλέον όταν ρωτάνε την άποψη μου ή όταν θέλω να την εκφράσω χωρίς να με ρωτήσουν (κηρύττω οτι δε θέλω να πάω στρατό σαν ένα νέο “είμαι βήγκαν”), απλά θα δίνω ένα λινκ και θα συνεχίζω να πίνω το κρασάκι μου.
• Αλλαγές στα ήδη αναρτημένα posts θα γίνονται για διόρθωση τυχών ορθογραφικόν/συντακτικών λαθών, για να βάλω αναφορές/λινκς σε μελλοντικές αναρτήσεις ή για να σβήσω κάποια χοντρή μαλακία που έγραψα και δεν καταλάβαινα τη βαρύτητα της εκείνη τη στιγμή.

Καθώς η πρώτη ανάρτηση είναι το παρών κείμενο, φαίνεται πως μπλέκω λίγο τα χωροχρονικά και ξεκινώ το ξέγνοιαστο μου ταξίδι χωρίς να έχω αυτό το κάτι όπου πάνω του θα αρμενίσω, με την ελπίδα πως αυτό θα έρθει πριν βουλιάξω. Κοίτα σύμπτωση: κάπως έτσι λειτουργεί το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ευτυχώς όταν ανοίγεις μπλόγκ τα πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά είναι -ελπίζω- τόσο λίγα που ο πάτος της δικής μου θάλασσας είναι -ελπίζω- πολύ ρηχός. Εγώ λοιπόν απλά θα συνεχίσω το ταξίδι στην θαλασσίτσα μου ακούγοντας τη μουσική που μου αρέσει, διαβάζοντας τα αγαπημένα μου βιβλία και όντας εξοπλισμένος με το σπαροντούφεκο μου (προσφορά του περιοδικού “ψάρεμα και δυσλεξία”) για να φάμε και τίποτα. Κάτι μου λέει πως δεν ισχύει το ίδιο για τη θάλασσα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά έχω έναν έντονο ενδόμυχο φόβο οτι σε λίγο θα μου παίρνει τα ψάρια γιατι θα πεινάει.

Ώς άτομο λοιπόν, μου φαίνεται πως στην καθημερινή ζωή τόσο εγώ όσο και πολλοί συνάνθρωποι μου θα ωφελούμασταν πολύ στις στρατηγικές μας αποφάσεις από την κατανόηση και τον ενστερνισμό των 2 M.V.P σαν αφηρημένες έννοιες. Πιστεύω ακράδαντα πως αν κανείς έχει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο M.V.P σαν τρόπο δράσης, θα πρέπει στη συντριπτική πλειοψηφία των ενδεχόμενων να κινηθεί με στόχο να βγεί ένα Minimum Viable Product και όχι να γίνει Most Valuable Player. Το δεύτερο μπορεί να έρθει μόνο με το πέρασμα του χρόνου και με συνεχώς αυξανόμενη προσπάθεια, εκεί που η θάλασσα βαθαίνει πολύ και τα ψάρια είναι πλέον τόσο μεγάλα για το σπαροντούφεκο όπου μετατρέπονται από θηράματα σε θηρευτές. Αν πάντα αναβάλει το πρώτο όμως, θα μείνει καθηλωμένος στην βαρετή, ανίαρη και ανίερη καθημερινότητα, σα να’ναι ο πρωταγωνιστής στο Time των Pink Floyd.

Εγώ λοιπόν λέω να κάτσω στα ρηχά μου και να ψάξω για περαιτέρω Minimum Viable Products για να υλοποιήσω. Αν κάποιο από αυτά με αναδείξει ώς Most Valuable Player του αντίστοιχου τομέα στη συνέχεια θα΄χει πλάκα, αλλά δεν χάλασε και ο κόσμος αν αυτό δε συμβεί. Ίσως μάλιστα να κοιμάμαι πιο ήσυχα στο δεύτερο ενδεχόμενο.